А неба, як лёд, па-над белай зямлёю
І сьнег на зямлі, нібы сьмерць нада мною,
І дзень, нібы прорва куды ўсе ляцім.
А ты ўсё глядзіш праў вакно на дарогу,
Бы ў вочы глядзіш адзінокаму Богу,
Якога ня бачым хоць вечна глядзім.
І мне да цябе не вярнуцца ніколі,
Мне сьнегам ляжаць на няпройдзеным полі.
І зьнікнуць са сьнегам пад небам пустым.
І скажуць суседзі: «Нятрэба журыцца...»
І будзе прычына для ўсіх каб напіцца...
Ніхто не заўважыць, што ў прорву ляцім.
|
|
